هرآنچه پنجره, تصویر چشم های تو را

به قاب های دل خویش میهمان کردند

کبوتران سپید امیدواری من

بر آسمان خیال تو آشیان کردند

دو چشم مست تو در وقت خواب و بیداری

مرا به خاک نشاندند و نیمه جان کردند           

به شوق دیدن صبح سپید روی تو بود

که شهر را پر از اندیشه ی اذان کردند